Wat vooraf ging

Hallo allemaal,

Hier ben ik weer met een nieuw reisverhaal. Na 1 jaar high school te hebben gedaan in Ohio, Amerika en afgelopen jaar mijn stage heb mogen doen in Sydney, Australië is het tijd voor een nieuw avontuur.

Het is vandaag woensdag 5 augustus 2015 en avontuur 3 is begonnen; dit keer ga ik economie studeren aan California State University Northridge (net buiten Los Angeles).

Ongeveer een half jaar geleden, zondags 8 februari, kwam ik terug uit Sydney en kon ik gelijk door naar school. De eerste dag stond centraal op wat we konden verwachten het komende 1,5 jaar. De E-fase zat er pas half op maar de afstudeer fase lag alweer om de hoek. Voor de gene die het niet weten even een kleine opfrissing. Ik ben Sjors Latour, 22 jaar oud en kom uit Oirschot. Ik studeer Advanced Business Creation in Den Bosch. Advanced Business Creation is een soort van commerciële economie maar met meer creativiteit en concept- en product ontwikkeling.
Mijn 4de en laatste jaar staat in het teken van afstuderen. De eerste 2 perioden doe ik mijn minor en de laatste 2 perioden doe ik mijn afstudeerstage. De minor kan gedaan worden op Avans, maar het mag ook op een andere opleiding of zelfs een ander land! Omdat ik voor mijn stage in Sydney alles al zelf heb moeten regelen had ik er deze keer niet zo’n zin in dus besloot ik een van de samenwerkingsscholen van Avans te kiezen. We konden kiezen tussen universiteiten in Portugal, Engeland, Duitsland, Denemarken, Finland maar ook Amerika. Amerika, ja dat klonk me weer goed in de oren! Na wat onderzoek te hebben gedaan naar deze scholen vielen ze een beetje tegen. Avans werkt namelijk samen met scholen in the middle of nowhere en dat was niet echt iets waar ik op zat te wachten. Als ik besloot om naar Amerika te gaan dan wilde ik wilde sowieso studeren aan een universiteit in een grote stad zoals New York, Chicago, Los Angeles of San Francisco. School kon me hier niet bij helpen, dus moest ik dan toch zelf op onderzoek uit gaan en zo kwam ik in contact met Kilroy, een onderwijsbureau welke nauw samenwerkt met universiteiten in Amerika, Engeland en Australië. Na bij hen langs te zijn geweest was ik erg enthousiast en had het er met mensen van school over wat ik misschien wel wilde gaan doen. Op school waren er vele enthousiast en een daarvan was Jasper. Jasper zit bij mij in de klas en hij was zelf zo enthousiast dat we besloten om ons samen aan te melden bij Kilroy en het traject van studeren in het buitenland in gang te laten zetten.
De school die ons eigenlijk meteen aansprak was California State University Norhtridge (CSUN). Het is echter niet net zoals in Nederland; je meldt je aan en de kans is 95% zeker dat je bent aangenomen. We moesten eerst een portfolio maken met waarom CSUN ons zou moeten aannemen en daarnaast nog een Engelse vaardigheidstest moeten afleggen. Voor de Engelse vaardigheidstest moesten we naar Arnhem waar we getest werden op lezen, schrijven, spreken en luisteren. De toets ging erg goed op het spreekgedeelte na. We zaten met iets van 30 man in een lokaal en we moesten in een microfoon praten en iedereen begon met een ander onderdeel dus het liep een beetje door elkaar en je werd snel afgeleid. Voor de pauze had ik lezen en luisteren wat goed was verlopen maar meteen na de pauze had ik spreken en dat was dodelijk. Voor het spreekgedeelte kreeg je een random onderwerp waar je over moest praten. De en ik hoorde dat de jongen die naast mij zat over zijn vakantie naar Italië moest praten, appeltje eitje dacht ik. Ik had helaas niet het geluk dat ik over mijn vakantie naar Italië moest praten, ik kreeg het onderwerp neuronen.. Ja, dat werd lastig. Ik kreeg 45 seconden om me voor te bereiden en daarna moest ik er 30 seconde over praten. Waarschijnlijk had ik aan 45 minuten nog niet genoeg gehad dus op het spreekonderdeel had ik niet zo hoog gescoord. Na het spreken moest ik schrijven wat gelukkig wel goed ging.

Om door de eerste selectie heen te komen moesten we een score hebben van minimaal 60 punten, ik had 92 punten dus dat zat goed.
CSUN had mijn portfolio en testscore ontvangen en was erg enthousiast. Voor de test moesten we een score van minimaal 60 punten halen en ik had er 93. Binnen een paar dagen kreeg ik bericht dat ik was aangenomen. Niet alleen ik was aangenomen, Jasper ook. Ons avontuur kon nu zeker beginnen!

Nu we waren aangenomen begon het serieuze werk. We moesten een heleboel regelen met school zoals ons vakkenpakket maar omdat Avans niet samenwerkt met CSUN zat er ook een heleboel papierwerk bij. Helaas kwamen we niet in aanmerking voor een Erasmusbeurs maar gelukkig konden we ons OV wel stopzetten waardoor we iedere maand toch nog een lekker bedrag krijgen van de Nederlandse overheid. Daarnaast krijgen we ook nog uitwonende studiefinanciering omdat we niet langer thuis wonen.

Alles was nu geregeld qua school. Vanuit CSUN hadden we contact met Jess, Jaspers en mijn coördinator en zei heeft samen met ons een vakkenpakket samengesteld en heeft onze huizing op de campus geregeld. De campus van CSUN is gigantisch. CSUN is een van de grootste universiteiten van Amerika en heeft maar liefst 40.000 studenten! In Oirschot wonen er ongeveer 17.000 mensen, dat is dus gewoon nog niet eens de helft. Ik zie de campus nu als een groot dorp, een dorp met 24 tennisbanen, verschillende zwembaden, atletiek baan, indoor sport accommodatie, een sinaasappelboomgaard en ga zo maar door. Typisch Amerika, the bigger the better en over the top.

Wanneer je naar Amerika gaat op een toeristen visum kan je in Amerika blijven voor iets van 90 dagen. Omdat wij naar Amerika gaan om te studeren en langer dan 90 dagen in Amerika zijn moesten we een visum aanvragen bij de Amerikaanse ambassade in Amsterdam. Voor mijn high school jaar heb ik dat ook moeten doen en ik weet nog dat dat een heleboel geregel en gestress was. Mijn afspraak bij de Amerikaanse ambassade was op dinsdag 7 juli. Ik had een afspraak om 13:00 maar omdat we van ver kwamen hebben we er gewoon een dagje uit van gemaakt.
Omdat ik vorige keer erg lang buiten moest wachten wilde ik er deze keer vroeger zijn om zo hopelijk eerder het gebouw in te kunnen gaan en ook weer eerder weg te zijn. Rond 13:35 was ik er al en stonden al een rij. mensen te wachten. Om kwart voor mocht ik samen met de eerste groep naar binnen. Eerst moeten we door security controle en daarna moesten we in een zaal gaan zitten. Wat ik me nog goed kon herinneren van de vorige keer dat de sfeer er erg ijzig was. Niemand zei iets tegen elkaar en staarde maar een beetje voor zich uit. Deze keer was het compleet anders. Iedereen zat met elkaar te praten en het was erg gezellig. Na een paar minuten wachten werd ik naar het eerste loket geroepen. Daar had ik mijn paspoort afgegeven en controleerde ze mijn paspoort. De mevrouw achter het loket vroeg of ik onlangs nog op vakantie was geweest omdat ik er nog ‘’bruin’’ uitzag. Ik zei dat ik nog naar Australië was geweest en wat bleek de mevrouw was net een paar weken terug van haar vakantie in Australië. In plaats van dat het gesprek over Amerika zou gaan ging het alleen maar over Australië. Na loket 1 moest ik naar loket 3 waar ik een interview had en werd ondervraagd. De man van loket 3 scande mijn paspoort en toen hij dit deed constateerde hij dat ik al eens eerder een visum heb gehad voor Ohio. Toevallig kwam de man uit Ohio dus je raadt het al, dit gesprek ging alleen over Ohio. Uiteindelijk heb ik het tijdens mijn gesprek niet echt over CSUN gehad maar mijn visum was goedgekeurd en daar kwam ik voor.

Nu mijn visum was goedgekeurd was alles geregeld. De tickets hadden we al gekocht en omdat we nu eigenlijk geen vakantie hebben gehad besloten we om eerst naar New York en Washington te gaan voordat we doorvliegen naar Los Angeles.
Als we in New York zitten dan willen we zo veel mogelijk doen en zien. New York is een erg dure stad dus hielden we actiesites zoals Groupon goed in de gaten. 9/11 memorial museum kost normaal bijvoorbeeld 18 dollar per persoon maar via Groupon hebben wij 2 kaartjes voor 13 dollar gekocht en zo zijn er een heleboel acties.

De koffers inpakken was ook een ding. Ik moest niet alleen rekening houden met de dagelijkse dingen zoals kleding, sneakers, toilettas etc. maar omdat we gaan wonen op de campus moesten we ook handdoeken, dekbedden etc. meenemen. Ik had het natuurlijk ook gewoon in Amerika kunnen kopen maar vind het een beetje sonde om zoveel geld te besteden aan dingen die ik thuis ook gewoon heb liggen. Omdat je zoveel nodig hebt moet je ook de mogelijkheid hebben om dit mee te nemen. We kozen ervoor om met Iceland Air te vliegen en met hen mochten we per persoon 2 koffers meenemen van 23kg per stuk.

Wat altijd een tegenvaller is en altijd zal blijven is afscheid nemen. Het heeft ook wel iets positiefs omdat ik mijn laatste week bijna iedere avond ben gaan uiteten maar daarna moet je dan toch afscheid nemen en dat is natuurlijk nooit fijn. Mijn laatste avond in Nederland heb ik doorgebracht met familie en zijn we wezen uiteten bij Sopranos in Eindhoven. De avond daarvoor ben ik met vrienden eerst onbeperkt tapas wezen eten en daarna nog op het terras gezeten.

Vandaag, woensdag 5 augustus 2015, vertrokken we om 13:55 vanuit Schiphol. Om 11:00 hadden we afgesproken bij de check-in balie. Na het inchecken was het moment dan toch aangebroken waarop we afscheid van onze families moesten nemen. Het afscheid nemen was niet leuk maar het moest wel gedaan worden. We leven nu in de 21ste eeuw en ook al zitten we bijna aan de andere kant van de wereld, het in contact blijven is zo veel makkelijker. Iedereen heeft nu een smartphone en als we dadelijk in IJsland landen whatsappen we weer met elkaar en vanavond in New York skypen we. We zijn dan misschien wel ver weg, maar met een druk kunnen we elkaar weer zien, horen en spreken.

Op dit moment zitten we in het vliegtuig en vliegen we ergens boven Canada. We moeten nog 559 km en met een snelheid van 735 km/h zijn we er zo. Tot nu toe is alles nog goed gegaan en om al in de Amerikaanse sfeer te komen hebben we op Schiphol geluncht bij Mac Donalds. De hamburger smaakte naar meer en dat komt zeker goed in Amerika.

Tot het volgende reisverslag

Sjors